Yang Fan
Fiziksel olarak çok değişmiş olsa da annem benim için hala dünyanın en güzel annesidir.
1997 yılında annem ve ben Falun Gong uygulamaya başladık. Hayatımızın en güzel yıllarıydı. Her gün güneş doğmadan önce, battaniye ile birlikte egsersiz alanına giderdik. Hiçbirşey bize engel değildi.
1999 yılında Çin Komünist Partisi (ÇKP) Falun Gong uygulayıcılarına işkence yapmaya başladı. Çin kötü ve karanlık güçlerin saldırısına uğramaya başladı ve tüm ülkeye yayıldı. Her akşam bisiklet ile annemin getirdiği işkenceyi anlatan broşürleri dağıtırdık.
Daha sonra annem yasalara aykırı bir şekilde üç kez tutuklandı. Lise ve üniversitede iken annem ile ilişkimiz gergin idi. Okul tatillerinde eve döndüğüm zamanlar çok tartışırdık. 2008 yazında birgün çok kötü tartıştık. Sinirlendim ve bavulumu alıp evi terk ettim. Otobüs durağına geldiğimde, otobüse binerken annem beni cep telefonumdan aradı ve “Üzgünüm, sana böyle davranmamalıydım. Bana kızma” dedi. Bir anda ağlamaya başladım. Daha sonra iki yıl boyunca ondan haber alamadım, bu son telefon görüşmemiz oldu.
Noel gününde, aynı zamanda onun doğumgününde, biri tarafından markette geçeği anlatan broşürler dağıtırken görülmüş ve ihbar edilmişti. Shandong kadın çalışma kampına gönderildi. Annemin başına kötü birşeyin geldiğini hissettim. Fakat okulda çok yoğun olduğum için evi telefon ile arayamadım. Daha sonra kış tatilinde annemin zorunlu çalışma kampına gönderildiğini babamdan öğrendim.
İki yıl boyunca annemden uzak kaldım. Birçok gece bağırarak ve ağlayarak uyanıyordum. Çalışma kampını ne zaman arasam ve annem ile görüşmek istediğimi söylesem, yetkililer bir bahane bulup engel oluyordu. Mektuplarım eline ulaşmadı ve hiçbir aile üyesi ile görüştürmediler.
Daha sonra öğrendim ki o zamana kadar anneme çok ağır işkence yapılmış ve sakat kalmıştı.
2009 yılında annemi görmek için Shandong çalışma kampına gittim. Annemin yerine bir nöbetçiyi görünce çok hayal kırıklığına uğradım. Uzun süre bana hakaret etti ve beni annem ile görüştürmedi. Kampın büyük duvarları ve demir kapıları bizi ayırdı.
Amerika’ya geldikten sonra annemden daha fazla haber almaya başladım. 2010 yazında çok kötü işkence görmüş olmasına rağmen, annem hala iyi düşüncüler taşıyordu. Hergün “Falun Dafa iyi” diye bağırıyordu. Sonunda serbest bırakıldı ve babam onu almaya gitti. Babam ile telefonda konuştuğumda sesi hiç iyi gelmiyordu. Annemin durumunun hiç iyi olmadığını anladım. Video konferans yapmak istedim, annem yapmak istemedi, çok şaşırdım. “Beni bu halimle görmeni istemem” dedi ve o an yıkıldım. Ayrıldığımızdan beri ilk kez kalp acısıyla ağlamaya başladım. Fakat ağladığımı ona belli etmek istemedim, onu üzmemek için. “Üzülme, üzülme” diyerek beni teselli etmeye çalışıyordu.
Aslında annemin görünüşü ne kadar değişirse değişsin, benim kalbimde dünyanın en güzel kadınıydı ve annem böyle hissetiğimi anlamamıştı.
Bu Ocak ayında annem ABD’ye geldi. Çok duygusal bir şekilde kavuştuk ve annem sessizce sadece elime sarılabildi. Bizi seyreden insanlar gözyaşlarına boğuldu.
Ayrı kaldığımız iki yıl boyunca anneler gününü annem ile birlikte kutlayamadım. Anne, bu yıl kutlamama izin ver: Günün kutlu olsun!
Yoruma kapalı.