Antik zamanlarda birçok uygulayıcı mağaralarda veya dağların ya da ormanları derinliklerinde, insanlardan uzak ve tamamen izole şekilde çeşitli uygulamalar yapmışlardır. Kendisini bu yollara adamış olan kişiler çok yüksek seviyeli kişiler olarak görülmüş ya da onların çok önemli kişiler olduğu düşünülmüştür. Fakat gözden kaçan şöyle bir durum olabilir mi? Bu kişiler tek başlarına ve toplumdan tamamen izole şekilde uygulama yaptıkları için, insanoğluna özgü takıntılarını, duygularını, benliklerini veya egolarını gerçek anlamda terk ediyorlar mıydı? Yoksa sadece çok uzun bir zamanın geçmesi ile birlikte birçok şeyi unutuyorlar mıydı? Toplum içerisinde yaşarken karşılaşılan zorluklarla karşılaşmadıkları için, gelişim hızları yavaş olabilir miydi?
Birçok önemli sebepten dolayı, tarihteki uygulamalar, izole bir şekilde uygulama yapmayı öğretmiştir. Gerçek bir uygulama sistemi (xiu-lian), kişiden egosunu, tüm benliğini ve tüm arzularını terk etmesini istemekte ve kişinin doğrudan kalbini hedeflemektedir. Bazı uygulamalar ise sadece acı çekerek kişinin gelişebileceğini savunmuştur. Kendisini kimsenin görmediği yerde uygulama yapan bir kişinin gelişim hızı ne olacaktır?
Düşünülenin aksine, bu kişiler çok zorlu süreçlerden geçmiş ve uygulamalarını tamamlamaları çok uzun bir zaman almıştır. Tarih boyunca birçok uygulayıcı, insanları hayrete düşürecek kadar uzun süreler yaşamıştır ve bu rakamlar da birçok tapınakta kayıt altına alınmıştır. Fakat başka bir açıdan bakıldığı zaman, bu durum aslında o gibi uygulamaların hantal yapılarını ve yan yollardan gittiklerini göstermektedir.
